Vannacht werd ik wakker van een luide knal. Ik wachtte een tijdje op de sirenes, maar die kwamen niet en ik viel weer in slaap. Vanochtend leek er niets aan de hand: ik klom uit bed, deed mijn lenzen in, zette een kop thee en keek uit het raam. Pas toen zag ik wat er was gebeurd: het heelal was in zichzelf teruggeploft. Ik had nooit gedacht dat ik dat nog zou meemaken. Het was een bijzondere ervaring, al stoorde het me dat de uitvoering zo rommelig was. Voorheen was er hier natuurlijk alleen de planeet, en nu hadden we al die lantaarnpalen, flats, woonboten, bakfietsen, etc. Daardoor paste het allemaal niet goed meer en zat alles onhandig tegen elkaar aangedrukt.
Ik deed het raam open en reikte naar buiten. Ja hoor, met een beetje manoeuvreren om de studentenflat heen, kon ik zo bij de Albert Heijn naar binnen. Dat kwam goed uit, want mijn brood was op. Ik trok met pink en ringvinger een Liefde & Passie-brood (LP rogge) uit het schap en sjorde het voorzichtig naar me toe. Zonder te betalen! Niemand die er wat van zei.
Ik smeerde een boterham met roomboter en appelstroop en at hem meteen op. Kauwend liep ik naar de andere kant van mijn huis. Ik tuurde in de verte en zag een hoekje van het kantoor dat tot gisteren op anderhalf uur reizen van mijn huis lag. En nu zo dichtbij… ik had dus ineens alle tijd. Het leek erop dat het leven een stuk overzichtelijker en eenvoudiger voor me was geworden.
Zo kon ik vanochtend in alle rust nog wat op mijn balkon zitten peinzen over de dingen. Af en toe zwol de wind aan, en werd de wereld nog wat verder in elkaar geduwd. Het maakte een zwaar, ribbelend geluid, alsof er een reusachtig vliegtuig over het huis vloog.